A og B kvörtuðu yfir úrskurði yfirskattanefndar þar sem hafnað var að endurskoða úrskurði ríkisskattstjóra um að færa á skattframtöl þeirra eftirlaun frá Svíþjóð og endurákvarða álagningu opinberra gjalda þeirra á þeim grundvelli. Þau töldu niðurstöðuna fela í sér tvísköttun sem bryti í bága við Norðurlandasamning um tvísköttun.
Umboðsmaður Alþingis lauk athugun sinni á málinu með bréfi, dags. 20. desember 2011, með vísan til 1. mgr. 10. gr. laga nr. 85/1997, um umboðsmann Alþingis.
Umboðsmaður rakti að með aðferð skattyfirvalda við skattlagningu á eftirlaunum A og B væri reiknað út hlutfall erlendra tekna í heildartekjum og síðan væri beitt frádrætti er næmi að hámarki þeirri fjárhæð sem þau hefðu þurft að greiða í skatt í heimilisfestarlandi. Í ljósi m.a. þess almenna lagaumhverfis sem tvísköttunarsamningum er búið hér á landi taldi umboðsmaður ekki unnt að fullyrða að óheimilt hefði verið að viðhafa þessa aðferð í máli A og B. Enn fremur fékk umboðsmaður ekki séð að sú aukna skattbyrði þeirra á landi, sem kynni að leiða af þessari framkvæmd, fæli í sér tvísköttun í skilningi laga nr. 90/2003 og Norðurlandasamning um tvísköttun og benti í því sambandi á að í alþjóðlegum skattarétti hefði það um langan aldur verið viðurkennt sjónarmið að taka mætti tillit til erlendra tekna við skattlagningu innlendra tekna. Umboðsmaður taldi því ekki tilefni til að aðhafast frekar vegna kvörtunarinnar.